Aż jestem zdziwiony że jestem pierwszym który coś w tym poście coś pisze Może po prostu ludzie nie za bardzo lubią ten sport nie mam pojęcia co się za tym kryje Pozdrawiam
Spoko, nadrabiamy jakością rozmowy
. Poza tym w innych wątkach dyskusja rozwija się bardzo ciekawie, dużo dowiedziałem się od joopsa, dzięki.
I jeszcze do joopsa:
Gram w szachy. Od 1975 roku. Kiedyś jednak zapytałem lepszego ode mnie, jak to robi, że ma taki wysoki ranking. Odpowiedział mi, że trzyma prosto plecy przy szachownicy. I wiesz co? Minęło kilka lat zanim zrozumiałem o czym mówił
.
A teraz serio:
Po pierwsze poza nie jest teatralna, bardzo zwracamy uwagę podczas treningów, by właśnie poza nie była teatralna, też używamy tego terminu, jednak w nieco innym kontekście. Pamiętam jak na Powrocie Odysa, w finałowej scenie aktor zabijał zalotników. Robił to oczywiście, jak to w teatrze, bez łuku. Widzowie jednak musieli zrozumieć tę scenę, więc grał to całym swoim ciałem. To były gesty teatralne. Możesz je zobaczyć u łuczników, którzy po oddaniu strzału, całym ciałem sygnalizują, że oddali strzał. Następuje wtedy rzut całego tułowia do przodu. Jest to nieprawidłowe, właśnie to nazywamy gestem teatralnym. Tak strzelają też bardzo doświadczeni zawodnicy, jeden z Węgrów na ostatnich mistrzostwach w łucznictwie konnym w Poznaniu dodatkowo w momencie strzału wydawał z siebie głuchy dźwięk, stęknięcie. Abstrahując od jego wyników, należy uznać, że jest to nieprawidłowe.
Podobnie muzułmanie zwracają uwagę by dłoń cięciwna po rozerwaniu łuku (my używamy tego określenia) ułożyła się w półksiężyc. Pisze o tym między innymi Adam Swoboda w swej ostatniej książce. Szanując dokonania Saracenów, Mameluków, Farysów w dziedzinie łucznictwa, uznajemy to za nieprawidłowe, właśnie teatralne. Chodzi o to, że ręka cięciwna nie powinna być angażowana w wykonywanie esów-floresów po ześlizgnięciu się z cięciwy.
Wracając jednak do wykończenia strzału... To dość dziwne, że wzbudziło to Wasze wątpliwości, ponieważ jest to jeden z podstawowych elementów, etapów oddania strzału. Jest taka broszura dla dzieci: 10 kroków do 10, czy jakoś tak. Ostatnim krokiem jest właśnie wykończenie strzału. Pisze o tym Swoboda, a dzieciaki ze szkoły sportowej, które pod okiem trenera ćwiczą na Marymoncie, jak i wszyscy trenujący tu zawodnicy i amatorzy zwracają na to szczególną uwagę. Podkreśla się wręcz, że ten etap powinien trwać znacznie dłużej, niż czas w którym strzała leci do celu. Wygląda to więc tak, że strzała już mocno tkwi w tarczy, a Ty nadal strzelasz. Jednym z powodów takiego zachowania jest unikanie zaburzenia ruchu strzały w momencie opuszczania łuku. Oczywiście trwa to ułamek sekundy, ale u łuczników nie stosujących tego etapu występuje tendencja do sięgania po kolejną strzałę, lub opuszczania łuku w momencie zwolnienia cięciwy.
W moim przekonaniu ten ostatni etap oddawania strzału, służy jednak przede wszystkim kolejnym strzałom, również tym, które oddasz za miesiąc, czy za rok, a nie temu, którego rezultat widzisz w postaci strzały wbitej w tarczę.
Strzelanie intuicyjne jest magiczne, niewiarygodne, trudne do zrozumienia. Jednak okazuje się, że mistrzowie stosują zasady (może nawet nie uświadamiając sobie tego). Oznacza to, że wcale nie jest to strzelanie intuicyjne (sam użyłem sformułowania "tak zwane" intuicyjne) lecz strzelanie wg bardzo trudnych i niezbyt precyzyjnie określonych zasad. Jednak w miarę wgryzania się w to, jasno widać strategię (lub jeśli wolisz procedurę, czy też algorytm postępowania). Tak się składa, że jestem również pilotem, a piloci w trudnych sytuacjach lotniczych stosują tak zwane "check listy". Jest to schemat działania opisany w punktach. Okazuje się, że elementy tworzące tzw. celowanie intuicyjne również można skodyfikować. Uważam, że nie ma w tym żadnego czary-mary
. Nie zmienia to też faktu, że jest to bardzo trudne i dodatkowo wymaga dużej koncentracji.
A więc do łuków, Mości Panowie!
Jacek
